Ben ik nog lang niet van mijn ‘schrijversblock’ genezen en dan sturen ze toch dat vervelende menneke van ’n Eric Luteijn op me af met het dwingende verzoek een verslag te produceren van de traditionele wedstrijd Oud tegen Jong op Nieuwjaarsdag 2007. Aangezien ik niet meer elke week de club met een bezoek vereer ben ik er een beetje ‘uit’ maar na het nodige souffleurswerk van dezelfde Eric probeer ik het maar.
Om te beginnen is het altijd een leuke verassing te merken dat ‘Oud’, naar oud gebruik zal ik maar zeggen, zowel kwalitatief als kwantitatief de beste indruk maakt vóór, tijdens en na de wedstrijd. Er was een magere opkomst van Jong en Jong was dit jaar erg jong (maar dapper en soms speelden ze zelfs niet onverdienstelijk): de jeugdspelers die ik bij naam kan noemen: Danny Volker, Dennis en Niels dekker, Max Jilderda (man of the Match – vooral voor zijn stoere tackles), Blair Benon, maar ook Rick Boelaert, Job de Jong, Mark Rustemeijer, en dan natuurlijk wat eerste en tweede teamspelers. ‘Met jouw vader heb ik een kwart eeuw geleden nog gebald’ was een gedachte die veelvuldig door mijn hoofd flitste, toen ik voor de aftrap mijn ogen langs de gelederen van Jong liet gaan. Dat zeg je dan maar niet, want dat moet heel vervelend zijn voor zo’n jeugdige speler. Dat was dan wel voor de blote-billen-act wat ik weer van weinig respect voor de ouderdom vond getuigen. Dat soort dingen deden we vroeger toch niet? En dat terwijl Jack Heer nog wel geregeld had dat Jong getrakteerd kon worden op een verrassinkje, bestaande uit kleurplaten en bijbehorende potloden. Voor de Ouderen had Jack gelukkig een ander, ook welkome verassing in petto: glühwein, die schier onbeperkt genuttigd kon worden tijdens de rustpauze(s). Dat deed de soms witjes wordende wangetjes steeds weer opgloeien. Klasse Jack!
Zoals gezegd, Oud was ruim op sterkte, Pieter Dencher was de oudste denken wij (mijn souffleur ik houden het op 54 hardleerse jaren). We hadden ongeveer 40 spelers maar door gebrek aan telling (evenals opstelling trouwens) zal dat wel altijd onduidelijk blijven. Maar tweemaal een wissel van 15 man tegelijk leverde geen enkel probleem op en hieruit blijkt dat je een opstelling kunt maken in ca. 1,5 seconden (dus volgende keer niet meer zo moeilijk kijken Frans). Ook de prima fluitende scheidsrechter Ross Mills schrok niet van ‘massawissels’ en taalde overigens ook niet naar een spelertje meer of minder. Het begrip ‘zelfregulatie’ kreeg tijdens deze wedstrijd weer een nieuwe dimensie.
De eerste try was van Jong trof ons al in de tweede minuut. Jammer genoeg speelde ikzelf daar ook nog een –zij het te verwaarlozen- rol in. Rob Houba eist hier (ik kan niet anders zeggen, en anders hadden ze maar iemand anders dit verslag moeten laten tikken) een veel groter en dubieuzer aandeel in op. Terwijl hij in ons eigen verdedigingsgebied een verdwaalde bal had afgevangen en zelf in goede uitgangspositie stond om de bal tactisch uit te kicken, speelde mijn leeftijdsgenoot mij de bal aan. Nou weten we allemaal dat Rob zich nog liever mét bal de grond in laat lopen, dan dat-ie ‘m afspeelt naar een in scoringspositie staande medespeler. En nu speelde deze Rob naar mij, een simpele, verdwaalde wing, in uitzichtsloze positie, terwijl Job aan de kant maar stond te brullen: “NIET DOEN!! NIET DOEN!! NIET DOE-HOEN!!”. Na behendig de bal gevangen te hebben (het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan), was ik toch danig in verwarring geraakt. Per slot sta ik wel bekend om mijn handjes maar niet om mijn loepzuivere ‘up-and-unders’. En om dat hele veld rennend mét bal over te steken, terwijl ik net van de warming-up was bekomen, lokte ook niet aan. Dus terugspelen op Rob dan maar. Mijn misschien door emoties vertroebelde blik moet er aan hebben bijgedragen dat ik de snelle Huub de Graaf over het hoofd zag en hij door een geslaagde interceptie de eerste try van de wedstrijd kon drukken.
Maar niet getreurd, de overmacht van Oud was overduidelijk, ondanks wat inspanningen van een qua leeftijd onduidelijke Griek/Belg die de gelederen van Jong probeerde te versterken (niet zo gelukt hè?). De tries van Oud waren van: Bob (met de lange benen), Mark Dekker en Job Volker. Deze schijnen mee te tellen mee voor de interne competitie. De situaties kan ik mij met geen mogelijkheid meer voor de geest halen. Uiteraard weet ik nog wel dat Oud deze wedstrijd heeft gewonnen, het is uiteindelijk 3 tries voor Oud tegen 2 voor Jong geworden. Ook heb ik geen idee hoe het zat met de conversies, een mens kan niet overal op letten en vandaar dat ik mij tot de essentie beperk. Bovendien heb ik de wijzigingen in de puntentelling van ons spelletje de laatste twintig jaar niet goed bijgehouden.
D’r waren wel wat pechvogels te tellen dit jaar. Soms veroorzaakt door het niét kunnen spelen van de wedstrijd, soms juist wél door het spelen van de wedstrijd. Bijvoorbeeld een beetje schlemielig maar vermeldenswaard is de gebroken neus die de altoos onstuimige Mark Dekker in de laatste minuut van de wedstrijd bij Jeroen van Bierhuizen veroorzaakte in een poging om de bal weg te slaan. Onze teammaat zal waarschijnlijk nooit meer dezelfde ‘looks’ hebben als vóór de wedstrijd (is dat eigenlijk erg?) Ook erg mooi (vanuit een bepaald gezichtspunt dan) was de dikke lip van Huubje de Graaf, knap van diegene die dat zo onopgemerkt heeft aangebracht.
Gelukkig kon Michel Hartong ondanks zijn ernstige blessure wel spelen maar was hij tijdens de wedstrijd erg timide, ook na de wedstrijd trouwens, mogelijk kwam dit omdat Bake I hem vol in zijn jeugdige nootjes had gemept voor de wedstrijd.….(was vast per ongeluk gebeurd want de Bakkertjes staan beiden bekend als zachtmoedige mensen). John Jilderda kon nog niet spelen vanwege een gebroken sleutelbeen, Jeffrey van Dalen wilde wel tegen zijn pa (Richard) spelen maar heeft nog een nog niet genezen gebroken arm (eigenlijk wat kinderachtig …)
Al met al een prachtwedstrijd. Oud was blij met de overwinning, Jong was blij met het pak voor de broek (ja ja, moet je je billen maar niet zo provocerend laten zien) en het publiek was ongetwijfeld blij met het spektakel dat weer te bewonderen was geweest. Nu maar hopen dat ik ook volgend jaar door de ballotage heen kom…..
John Pel
Met een sterke bezetting inclusief drie reserves (en zonder twee last minute afzeggingen) gingen we naar Purmerend om de laatste “heen-wedstrijd” te spelen. Op een lekker modderig veld begonnen we na een kwartier wachten door de wedstrijd volledig naar onze hand te zetten.
